Napoleon weetjes
HORTENSE Eugénie de BEAUHARNAIS (geb. Parijs – gest. villa Arenenberg bij Konstanz, Duitsland ), van tot koningin van Holland. Dochter van Alexandre François Marie burggraaf de Beauharnais (), Frans generaal en volksvertegenwoordiger, en Marie Rose Josèphe Tascher de La Pagerie (). Hortense de Beauharnais trouwde op in Parijs met Louis Bonaparte (), kolonel van de dragonders, later ‘connétable’ (kroonveldheer) van het Franse Keizerrijk en van tot koning van Holland. Uit dit huwelijk, dat op uitliep op een scheiding van tafel en bed, werden 3 zoons geboren, van wie er 1 jong overleed. Uit haar latere relatie met Auguste Charles Joseph graaf de Flahaut de La Billarderie (), Frans generaal en diplomaat, werd 1 zoon geboren.
Hortense de Beauharnais kende een weinig gelukkige jeugd. Haar ouders hadden een ronduit slecht huwelijk en leefden meestentijds gescheiden. Haar vader overleefde de Franse Revolutie niet: als falend bevelhebber én ‘aristocraat’ viel zijn hoofd in juli onder de guillotine. Voor zijn weduwe en twee kinderen – de elfjarige Hortense en haar twee jaar oudere broer Eugène – braken toen moeilijke tijden aan. Daarin kwam verandering toen haar moeder Joséphine de aandacht trok van de veelbelovende generaal Napoleon Bonaparte, met wie zij begin maart in het huwe
Keizer Napoleon en de Nederlanden ()&#; met als voorbeeld de Gelderse samenleving. Hun dagelijks leven en hun bestuur. Een kostenloos online-privatissimum voor iedereen: met of zonder historische achtergrond.
Mijn serie artikelen over Napoleons leven wordt voortgezet met het vervolg over zijn wijze van besturen en het verkrijgen van macht over zijn vele, vele onderdanen. Wilt u de biografie in zijn geheel &#; tot nu toe &#; lezen? Klik dan de rubriek &#;Een serie artikelen&#; aan; zie rechterzijkant van mijn blog. Leestip: begin met de laatste en zo naar boven.
Napoleon Bonaparte was naast geniaal veldheer ook een bekwaam bestuurder.
De wijze waarop Napoleon zaken erdoor drukte heeft bij latere generaties niet altijd bewondering geoogst. Om bijvoorbeeld in de macht te &#;mogen&#; grijpen, had hij moeten beloven dat er ook een nieuwe, het volk diendende grondwet zou komen; een grondwet die een groot aantal verworvenheden uit de Franse revolutie zou waarborgen. Hij ging hiermee, uiteraard, accoord; kind van de revolutie als hij zelf was! Echter, en daaruit spreekt een ander aspect van zijn karakter&#; omdat de definitieve opmaak van deze nieuwe grondwet maar duurde en duurde en intussen alle bestuur in Frankrijk stilviel, greep hij &#;hardhandig&#; in.
De commissie,
Op 5 mei was het jaar geleden zijn dat Napoleon overleed in zijn ballingsoord op Sint-Helena. Het is het ideale moment om stil te staan bij de rol die Napoleon gespeeld heeft ná zijn dood. Hoe hij voortleefde in de herinnering, hoe hij het Franse zelfbeeld bepaald heeft in al die tijd en hoe historici zijn betekenis inschatten. Aan wie kunnen we dat beter vragen dan aan Napoleon-kenner Marcel Gerritsen?
KJ: Een krantencommentator plaatste onlangs vraagtekens bij de ‘viering’ van de e verjaardag van het overlijden van Napoleon. Hij vond dat Europa nog altijd niet heeft leren omgaan met de “dictators, genocidairen” en andere ongure figuren uit zijn geschiedenis. Is het inderdaad niet wat ongepast van de Fransen om zo’n verjaardag te vieren?
MG: Ho, maar ook in Frankrijk stuit de herdenking op controverse. Er zijn voor- en tegenstanders. De enen voelen zich er ongemakkelijk bij en vragen zich openlijk af of we wel mógen ‘vieren’. Anderen vinden juist dat er te weinig gedaan wordt om de ‘grote man’ te herdenken. Het toont aan dat de Fransen worstelen met de plaats van Napoleon in hun geschiedenis. Over de centrale betekenis van de Franse Revolutie zijn alle Fransen het eens, maar met Napoleon blijft het een beetje dubbel. Velen vinden dat hun land niet moet ‘uitpakken’ m
2 pistolen van Napoleon met pijnlijke geschiedenis voor 1,7 miljoen euro geveild
Op 11 april doet de Franse keizer Napoleon Bonaparte afstand van de troon, na zware militaire nederlagen. Een dag later probeert hij zelfmoord te plegen. Naar verluidt bestudeert hij urenlang de bewuste pistolen, tot zijn personeel uit voorzorg het kruitvat wegneemt uit de kist.
In de plaats slikt Napoleon vergif, maar hij braakt het weer uit en overleeft. Uit dankbaarheid schenkt hij de pistolen, samen met zijn lievelingssabel, aan generaal de Caulaincourt. In diens familie zijn ze vervolgens meer dan 2 eeuwen gebleven, tot de veiling nu.
"Deze pistolen hadden de loop van de geschiedenis kunnen veranderen," zegt Arnaud de Gouvion Saint-Cyr van het veilinghuis Osenat. Maar Napoleon bleef in leven, werd verbannen naar Elba, wist daar te ontsnappen, nam de macht in Frankrijk weer over en werd uiteindelijk verslagen bij Waterloo.
In deed hij voor de tweede keer troonsafstand. Hij blies zijn laatste adem uit als balling op het eiland Sint-Helena in
In herdachten we de tweehonderdste verjaardag van de slag van Waterloo die het einde betekende van de korte, maar hevige bewindsperiode van Napoleon Bonaparte, een van de meest fascinerende figuren uit de wereldgeschiedenis. Over Napoleon verschenen reeds talloze boeken, vaak hagiografisch, soms kritisch, maar zelden vernietigend. Het lijkt alsof de voormalige Consul en keizer onaantastbaar is, zeker in Frankrijk, waar hij door velen nog steeds geëerd wordt als een groot staatsman die de ideeën van de Franse Revolutie verspreidde over het Europese continent en op diverse terreinen moderniseringen invoerde die zorgden voor meer beschaving en welvaart. Nu klopt het dat Napoleons invloed op tal van terreinen groot was, denk aan de verspreiding van de Code Civil, het decimaal stelsel en de Burgerlijke Stand. Maar die ‘realisaties’ gebeurden wel tegen de achtergrond van enorm veel geweld ten koste van miljoenen mensenlevens die werden opgeofferd ter wille van Napoleons grote ambitie: van Parijs de hoofdstad van Europa en zelfs van de hele wereld maken.
In zijn magistrale boek Napoleon. De schaduw van de revolutie tekent Bart Van Loo een levendig portret van de voormalige tiran.
Beethoven schreef dan wel zijn Eroïca (zijn derde symfonie) ter zijner ere, en Goeth