Mark lanegan overleden
Dagboek uit de dodencel: Mark Lanegans zelfhaat loopt als een rode draad doorheen ‘Devil in a Coma’
“Ik zwem nog liever naar Japan dan dit boek nog eens te schrijven”, zei Mark Lanegan (57) ruim anderhalf jaar geleden tegen Humo over zijn toen pas verschenen memoires Sing Backwards and Weep. Standvastig als hij is – hebt u hem ooit al eens versteend achter zijn microfoon zien staan? – heeft hij dat ook niet gedaan, maar nu heeft de Amerikaanse zanger wel een nieuw boek klaar. En net als Sing Backwards and Weep, waarin hij genadeloos een twintig jaar durende heroïneverslaving belicht, laat Devil in a Coma zich het best als ‘aardedonker’ en ‘vreugdeloos’ omschrijven.
Drie maanden was Lanegan, die in de straten van Los Angeles inruilde voor de heuvels van Ierland, aan het bed van een Iers ziekenhuis gekluisterd. Devil in a Coma leest dan ook niet als een biografie maar als een dagboek, een koortsdroom uit de dodencel. Want dat was hoe Lanegan zich voelde: als iemand die druk bezig was zijn laatste adem uit te blazen, ook al was ademen aartsmoeilijk geworden. Na decennia met een zelfdestructieve levensstijl vreesde hij dat covid hem de das ging omdoen.
Dat zelfdestructieve kantje lijkt een onmisbare eigenschap van de zanger. Devil in a Coma begint met Lane
We hebben er lang op moeten wachten - zijn vorige passage, mét Isobel Campbell, dateert alweer van november - maar dit najaar is het eindelijk zover: Mark Lanegan komt opnieuw naar CCHA!
De meeste artiesten schrijven hooguit één keer geschiedenis. Mark Lanegan blijft geschiedenis schrijven. De Amerikaan met de ruwe bariton start fenomenaal met Screaming Trees, de groep die samen met Nirvana, Pearl Jam, Alice In Chains en Soundgarden synoniem staat voor de grungescene.
De volgende grote stap is Queens Of The Stone Age. Lanegan is manifest aanwezig op Songs for the deaf (), één van de beste albums van de 21ste eeuw. Daarna volgen samenwerkingen met Isobel Campbell, Greg Dulli van Afghan Whigs (The Twilight Singers en vooral The Gutter Twins), Soulsavers en, recent nog, Marianne Faithfull. In de tussentijd maakte Lanegan nog een klein dozijn ‘solo’ platen. Bubblegum () is al een meesterwerk, maar Gargoyle () en With animals () bewijzen dat hij nog beter wordt.
In werden zijn songteksten gebundeld in I am the wolf - lyrics and writings (mét voorwoord van John Cale en lof van o.a. Nick
Kanye Wests vete met Taylor Swift en de langdurige impact op zijn carrière
Eerst waren we verbaasd dat het niet eerder was gebeurd, daarna geschokt omdat het dan toch zo ver is gekomen: Mark Lanegan is overleden. Lanegan stierf thuis, maar wat de doodsoorzaak is, is op dit moment niet geweten. Via sociale media vragen de nabestaanden om de privacy van zijn vrouw en familie te respecteren.
De Amerikaanse rocker met de kenmerkende diepe stem werd bekend met zijn band Screaming Trees, zat in Queens Of The Stone Age tijdens de glorietijd van die band, maakte muziek met Kurt Cobain en ging tot slot nog heel lang solo. Vorig jaar schreef hij nog de biografie Devil In A Coma.
In speelde hij de laatste keer in België, aan de zijde van Isobel Campbell. In december gaf hij zijn laatste soloshow in ons land. In totaal speelde hij 47 shows in ons land, enkele gastverschijningen niet meegerekend.
Verslavingen
De biografie Devil In A Coma kwam tot stand nadat Lanegan in lange tijd in het ziekenhuis had gelegen ten gevolge van corona, waarbij hij zelfs in een kunstmatige coma werd gebracht. Er was wel wat om over na te denken: een aan alcohol verslaafde vader, een problematische jeugd, vervolgens zelf worstelen met alcohol- en heroïneverslavingen gedurende de jaren negenti
‘Ik zwem nog liever naar Japan dan een boek te schrijven over mijn grungejaren in Seattle’
Bekijk ook ons dossier Mark Lanegan ( - ): daarin staan alle interviews, cd-besprekingen en concertreviews gebundeld
Mark Lanegan kijkt me niet in de ogen. Hij lijkt beledigd door het simpele gegeven dat ik vragen wil stellen over zijn boek en vindt een grom meermaals voldoende als antwoord. Niet dat hij onvriendelijk is, maar de man zag in de loop der jaren vrienden wegkwijnen door roem en drugs, en ook voor hem was het een tijdje kantje boord. Eind jaren 90 brak Lanegan met Screaming Trees. Hij verliet Seattle, zwoer heroïne af en werd één van de hardst werkende muzikanten in de business. Lanegan leverde sindsdien topkwaliteit af met Queens of the Stone Age, Isobel Campbell en Greg Dulli, en is intussen aan zijn twaalfde soloplaat toe.
HUMO Heb je met je memoires de demonen van je af kunnen schrijven?
MARK LANEGAN «Nee, terwijl mijn schrijversvrienden dat wel beloofd hadden. In 'Sing Backwards and Weep' beschrijf ik tien jaar in Seattle, van tot Die periode was een nachtmerrie, het donkerste decennium uit mijn leven. Ik had die herinneringen diep in mezelf weggestopt: ze oprakelen was allesbehalve plezant. Ik tuimelde van de ene shitty experience in de andere. Maar ik wil
Mark Lanegan is niet meer. Eén van de meest markante, bijzondere stemmen uit de rock van de afgelopen dertig jaar, is gestorven. Hij is 57 geworden.
In de terugblikken op de gouden grungetijd wordt vaak gesproken over Grote Vier van de grunge, waarvan er nog maar één zou leven. Kurt Cobain, Chris Cornell en Layne Staley hebben eerder al het tijdelijke voor het eeuwige ingeruild. Alleen Eddie Vedder is van de grote stemmen nog in leven. Dat ‘grote vier’ stak me. Het ging volledig voorbij aan het unieke, majestueuze van de stem van Mark Lanegan.
Lanegan beleefde zijn doorbraak als zanger van Screaming Trees, met hun al weer zesde plaat Sweet Oblivion uit Van alle platen uit de hoogtijd van de grunge, heb ik vermoedelijk Sweet Oblivion het meest gedraaid. Het blijft bij herbeluistering een vreemd contrast tussen de opwindende gitaarlijnen enerzijds en de gruizige stem van Lanegan anderzijds, die alleen met zijn stem het tempo in de muziek kon vertragen. Een stem standvastig als een boom in een storm. Nearly Lost You stond al op de soundtrack van de film Singles, die vrijwel niemand heeft gezien maar waar van mijn generatie velen de soundtrack van hadden. Maar ook Dollar Bill en Troubled Times zijn zulke goed geschreven, toegankelijke en opwindende liedjes. Lanegan zelf kijkt me