Frits peutz biografie

 

Tijdens een bezoek aan Heerlen raakte Rosa Visser-Zaccagnini onder de indruk van een bijzonder gebouw: het fier omhoog daverende Glaspaleis, middenin het winkelcentrum. Ze ontdekte dat de architect van het voormalige Schunck-modehuis ene Frits Peutz was. De “noorderling” bleek bovendien verantwoordelijk voor veel andere markante gebouwen in Limburg. Haar ontdekking leidde tot een onderzoek in boekvorm en omvangrijke oeuvrecatalogus: F.P.J. Peutz Romanticus Rationalist.

Het was simpelweg de liefde die Peutz naar het zuiden voerde. Tijdens zijn studiejaren in de jaren twintig in Delft, leerde hij de Maastrichtse Leonie Tissen kennen. Dochter Netty, een van de veertien kinderen uit het gezin Peutz, zou hem later typeren als een “vriendelijke, rustige, bescheiden man”. Het is een van de weinige persoonlijke details die de lezer te weten komt over het leven van de Groninger, want bovenal is het boek een biografie van zijn bouwwerken.

woonhuis familie Peutz (Oude Lindestraat, Heerlen)

Omdat Peutz algauw goed kon aarden in het Limburgse en het vermogen had “de wensen van de opdrachtgevers te begrijpen en uit te voeren”, stroomden vrijwel meteen na vestiging van het echtpaar in Heerlen, de bouwopdrachten binnen. Peutz’ eigen huis ontwierp hij volgens zijn opvatting va

Victor (V.M.A.) Peutz (5 mei – 1 september) was een Nederlands akoesticus.

Peutz werd geboren als zoon van de architect Frits Peutz. Peutz studeerde toegepaste natuurkunde aan de T.U. Delft en kernfysica in Parijs. Daar raakte hij geïnteresseerd in de interactie tussen musici op het podium en in spraakverstaanbaarheid. Terug in Nederland werkte hij in de vakgroep akoestiek in Delft met C.W. Kosten. In nam hij een betrekking aan bij de Katholieke Universiteit Nijmegen, waar hij audioloog werd. Tegelijkertijd begon hij een praktijk als onafhankelijk akoestisch adviseur en richtte hij het eerste onafhankelijke akoestische adviesbureau op, "Ir. V.M.A. Peutz, Raadgevend ingenieur voor geluids- en trillingstechniek". Hij richtte zich daarbij op zaalakoestiek, industrielawaai en elektroakoestiek, en was in deze relatief nieuwe vakgebieden een ware pionier.

Hij bleef meer dan 35 jaar directeur van dit ingenieursbureau, dat in nog steeds bestaat[1] en inmiddels in 5 landen vestigingen heeft met ca. medewerkers. Het adviesbureau heeft zich verbreed richting bouwfysica, brandveiligheid en windtechnologie. In nam Peutz afscheid van zijn adviesbureau.

Peutz was penningmeester en voorzitter van het Nederlands Akoestisch Genootschap. Hij was in organisator van het congres InterNoise.

Hebben welstandscommissies hun langste tijd gehad?

De architectenwereld is een gesloten bolwerk, en welstandscommissies zouden niet louter uit architecten of architectuurhistorici moeten bestaan, analyseert Jos Gadet. Hoe het ook kan, zien we bij het Maankwartier in Heerlen. Daar ging kunstenaar Michiel Huisman de strijd aan met de gevestigde orde, met resultaat.

Mijn ervaringen met de Amsterdamse variant van een welstandscommissie, de Commissie Integrale Ruimtelijke Kwaliteit (CIRK), zijn droevig stemmend. Een van de adviezen luidde bijvoorbeeld: ‘Een typologie van gesloten bouwblokken doorbreekt dat [naoorlogs functionalistisch stedelijk weefsel] weer en ligt hier dus niet voor de hand. Een ontwikkeling in de vorm van losse, paviljoenachtige gebouwen in een doorlopende groene omgeving sluit beter aan op de parkgedachte …’.

Een ander was dat een verdichtingsproject werd afgewezen omdat het ‘… qua status in zijn geheel binnen het door het Rijk aangewezen Nationaal Aandachtsgebied Westelijke Tuinsteden [valt] en ruimtelijk deel uitmaakt van het dun bebouwde veld rond de rotonde.’

In beide gevallen betreft het gebieden die om verdichting schreeuwen, op drie respectievelijk vier kilometer van de Dam. Het op deze plekken, zestig jaar na de aanklacht van Jane Jacobs tegen d

Moderne Tijden: &#;the making of’

Twee mannen die van steenkolenhoofdstad Heerlen een hypermoderne stad maakten. Dat gegeven intrigeerde me vanaf het moment dat ik er in verslaggever werd voor het Limburgs Dagblad. Heerlen stond toen bekend als koop- en sloopstad, maar er bleek een heel andere periode aan vooraf te zijn gegaan. Gelukkig wezen mensen me daar op, met name architectuurcriticus Nic Tummers leidde me naar het ‘spoor van de avant-garde,’ terwijl toenmalig ambtenaar Ton van Mastrigt streed voor het herleven van de glorietijd van tot met moderne architectuur. Wat bleek uit hun verhalen? Een visionair en zijn geniale uitvoerder schonken Heerlen vijf beeldbepalende gebouwen. Hun namen: Marcel van Grunsven en Frits Peutz.

Marcel van Grunsven was liefst 35 jaar burgemeester in Heerlen, van tot Hij maakte de mijnstad Heerlen tot een bolwerk van moderne architectuur, waarvan het Glaspaleis, het stadhuis, de Royal-bioscoop, de schouwburg en het retraitehuis getuigen. De Grote Vijf van architect Frits Peutz zijn nog steeds dé blikvangers van de stad, waarbij nu het prachtige Maankwartier met het nieuwe station komt.

Tijdens de hoogtijdagen van de mijnindustrie, die samenvielen met een oerconservatieve periode van de rooms-katholieke kerk, zette Van Grunsven Heerlen ook

Het is inderdaad een wonder

Op deze site vindt u heel veel informatie over de twee boeken die Joos Philippens schreef. In maart publiceert hij &#;Moderne Tijden&#; over de hoogtijperiode van Nederlands steenkolenhoofdstad Heerlen. Mede door de visionaire burgemeester Marcel van Grunsven groeit Heerlen in 35 jaar van een soort Westernstadje uit uit tot een industrie-metropool met een reeks modernistische gebouwen, alle van de hand van architect Frits Peutz. Het boek geldt als een zeer lezenswaardige introductie voor degenen die grip willen krijgen op deze soms moeilijk te begrijpen stad, die nog steeds herstellende is van de neergang die na de mijnsluiting decennia lang duurde.

Ruim drie jaar later, in augustus , publiceert Joos Philippens &#;Maankwartier. Wonder van Heerlen&#; over de nogal wonderbaarlijke ontstaansgeschiedenis van het Heerlense stationsgebied Maankwartier. Van dit boek zijn inmiddels al meer dan exemplaren verkocht. Het Maankwartier staat symbool voor de beginnende wederopstanding van Heerlen en vormt met zijn spraakmakende architectuur een nieuw stadsicoon. Lezers herkennen zich in de beschrijving &#;biografie van Michel Huisman en reconstructie van een achtbaan die 17 jaar duurde.&#;

Hieronder een aantal lezersreacties ter illustratie.

Journalist Jo