Zelfmoord nieuwste biografie
Het nieuwe licht van een laatste daad
Zelfmoord was vroeger niet alleen een schande, het was zelfs verboden – iets wat alles te maken had met religie. Zelfmoord werd gezien als een zonde, omdat men meende dat het menselijk lichaam eigendom was van God. Tot in de zeventiende eeuw beschouwde men zelfmoord als een groter misdrijf dan moord. De moordenaar doodde alleen een lichaam, de zelfmoordenaar lichaam én ziel: een dubbele moord.
Wie kiest voor de dood, probeert volgens de Oostenrijkse essayist Jean Améry te ontsnappen aan de logica van het leven. In zijn filosofische essay De hand aan zichzelf slaan omschrijft hij het als: ‘Het schallende “nee” op het schetterende, verpletterende echec van het bestaan.’ Twee jaar nadat zijn essay uitkwam, maakte Améry in een einde aan zijn leven.
De laatste tijd stapelen boeken over zelfmoord zich op (ik gebruik dat woord in plaats van zelfdoding, omdat de hier aangehaalde schrijvers dat ook doen). Vorig jaar werd de Nederlandse vertaling van Thomas Macho’s vijfhonderd pagina’s dikke Van wie is je leven? Cultuurgeschiedenis van de zelfdoding gepubliceerd. En alleen al dit jaar verschenen een herdruk van Henri Roorda’s Mijn zelfmoord, een vertaling van Yiyun Li’s roman Where Reasons End, een herziene editie van Jeroen Brouwers’
Zelfmoord
Op een zaterdag in augustus kom je in tennistenue met je vrouw het huis uit. Halverwege de tuin geef je te kennen dat je je racket bent vergeten. Je gaat het halen, maar in plaats van naar de wandkast in de hal, waar het racket zijn vaste plek heeft, loop je naar de kelder. Je vrouw merkt er niets van, het is mooi weer, ze geniet van de zon. Een paar tellen later hoort ze een schot. Ze rent naar binnen, schreeuwt je naam, ziet de kelderdeur openstaan, snelt naar beneden en treft je daar aan. Met het geweer, dat je zorgvuldig in gereedheid had gebracht, heb je een kogel door je hoofd gejaagd. Op tafel had je een stripboek opengelegd. Ontdaan leunt je vrouw op de tafel, het album schuift weg en vóór ze beseft dat het je afscheidsboodschap was valt het dicht.
Ik ben nooit in dat huis geweest. Toch ken ik de tuin, de benedenverdieping, de kelder. Ik heb de scène honderden keren voor me gezien, altijd in dezelfde setting, de setting die ik me voor de geest haalde toen me voor het eerst over je zelfmoord werd verteld. Het huis lag in een straat, had een dak en een achtergevel. Maar het ziet er niet zo uit in het echt. Er is ook de tuin waar je voor het laatst de zon in loopt, en waar je vrouw op je wacht. Er is de gevel waar ze op afrent als ze het schot hoort. E
Nieuwe biografie over Ruud Lubbers: 'Hij koos met euthanasie zijn eigen weg'
Een pragmatist én een tobber. Dat waren twee kanten van Ruud Lubbers, die in op jarige leeftijd overleed. Hij leidde tussen en drie kabinetten, waarmee hij na Mark Rutte de langstzittende premier is.
In die periode leidde hij Nederland met schijnbaar speels gemak door een crisis, maar worstelde ook met ethische vraagstukken als euthanasie. Uit zijn biografie Ruud Lubbers, een slag anders, die volgende week verschijnt, blijkt dat hij uiteindelijk ook door euthanasie overleed, in zijn geliefde Rotterdam.
Hij hield de boel bij elkaar, in een tijd van enorme verdeeldheid.
Lennart Steenbergen, biograaf
In die stad werd Lubbers geboren, vlak voor de oorlog. "Het was een wat dromerige jongen", vertelt biograaf Lennart Steenbergen. "Maar op de kostschool kreeg hij te maken met een hard regime en werd hij klaargestoomd om tot de maatschappelijke bovenlaag te behoren."
"Hij was een kwikzilverig figuur, met hoge intelligentie en vele kwaliteiten", zegt oud-minister en medestudent Onno Ruding. Dat viel in op bij de formateurs van het kabinet-Den Uyl, waarin hij op zijn 34e minister van Economische Zaken werd.
In volgde Lubbers Dries van A
Leven en dood van Anthony Bourdain
‘A suicide kills two people, Maggi, that’s what’s it’s for,’ laat Arthur Miller zijn hoofdpersoon Quentin in After the Fall zeggen, het toneelstuk dat hij schreef na de suïcide van Marilyn Monroe, zijn tweede ex-echtgenote. Miller werd mede verantwoordelijk geacht voor het tragische einde van het sekssymbool. In het geval van Anthony Bourdain, die op 8 juni een einde aan zijn leven maakte, kreeg in verschillende gremia zijn laatste vriendinnetje de zwarte piet toegespeeld. Bourdain onderhield een toxische relatie met de Italiaanse actrice Asia Argento, zo blijkt uit zijn biografie Down and Out in Paradise. The Life of Anthony Bourdain van Charles Leerhsen.
Het hart van een cobra
Leerhsen schreef een cradle to the grave biopgraphy van de man die furore maakte als reizende chefkok in programma’s als A Cook’s Tour en No Reservations. Bourdain liet in de uithoeken van de wereld de kijker meegenieten van de best bereide sushi in Japan, maar ook van het consumeren van een cobrahart in Saigon.
Kitchen Confidential
Hij had die mediacarrière te danken aan het succes van zijn bestseller Kitchen Confidential, waarin hij uitgebreid verslag deed van het dagelijkse reilen en zeilen van een topchef in New York. In de Big Apple
Boek: Het verhaal van mijn zelfmoord - Viktor Staudt
Langdurige doodswens
Jaarlijks maken in Nederland gemiddeld vijftienhonderd mensen een eind aan hun leven. In veel gevallen doen ze dat omdat zij geplaagd worden door terugkerende angstaanvallen en depressies, zoals Viktor Staudt () die eind voor de trein sprong op een druk perron. Hij overleefde deze actie, maar raakte beide benen kwijt. Na dertien jaar doet hij met Het verhaal van mijn zelfmoord verslag van zijn jarenlange paniekaanvallen en de pijnlijke gevolgen van zijn zelfmoordpoging. Hij raakt verslaafd aan morfine die hij gebruikt om zijn fantoompijnen te onderdrukken. Permanent heeft hij het gevoel in te kleine schoenen te lopen. Na zijn suïcidepoging blijft de doodswens nog lang bestaan. Hij beschrijft het allemaal met pijnlijke precisie, inclusief zijn minder sympathieke egocentrische en narcistische karaktertrekken. Onverbloemd noteert hij hoe hij daags vóór zijn sprong de machinist van de trein op het tegenoverliggende perron staat te bekijken. Hij moet zich toen gerealiseerd hebben wat zijn daad voor de machinist betekent. Toch vormt dat geen beletsel voor zijn zelfmoordactie. Later probeert hij contact te krijgen met de treinmachinist. Zonder resultaat.
Het boek biedt een indringend beeld van revalidatie