Peter terrin gescheiden
Henk van Woerden
door Ton Brouwers
1. Biografie
Henk (Hendrik Willem Jan) van Woerden werd geboren te Leiden op 6 december Hij groeide op als oudste in een gezin van vier kinderen en moest al vroeg het zicht in een van beide ogen missen. Zijn moeder was afkomstig uit een geslacht van Groningse herenboeren en zijn vader stamde uit een orthodox hervormde familie van snoepfabrikanten uit Delft.
In emigreerde het gezin naar Zuid-Afrika. Van Woerden kwam aanvankelijk terecht in een Afrikaanstalig milieu in een voorstad van Kaapstad, maar bezocht een Engelstalige middelbare school in diezelfde stad. Bij het vertrek uit Nederland was zijn moeder al ziek en zij overleed na een paar jaar aan een chronische darmkwaal. Zijn vader, instrumentmaker en freelance fotograaf, emigreerde daarna opnieuw en wel naar Rhodesië (het latere Zimbabwe) en vervolgens naar Israël. De auteur woonde enige tijd in een pleeggezin.
Na de middelbare school volgde Van Woerden enkele jaren teken- en schilderles aan de Michaelis School of Fine Arts van de Universiteit van Kaapstad. Voor de universiteitskrant schreef hij stukken over kunst. Zijn afschuw van de apartheidspolitiek van de blanke regering werd zo groot dat hij in besloot om naar Europa terug te keren. Hij woonde eerst een paa
Laura Broekhuysen
Volkskrantblog
De niet gestelde vraag
door Feetinas
"Komisch ondanks zichzelf, trefzeker in haar opmerkingen en dat haast tot haar eigen verbazing. Maar het meest treft haar enorme gevoel voor klank."
Interviews met jonge schrijvers hebben iets puurs. Het biografische praatje vertoont nog geen slijtageplekken, zenuwen zijn eerder vertederend dan onprofessioneel. In hun antwoorden glinstert in de verte voorzichtig de schrijver die zij worden, als spinnendraden in de zon. Interviewers zouden ervoor in de rij moeten staan. Niet om later te kunnen zeggen dat-je-hem-nog-hebt-geïnterviewd-voor-hij-beroemd-was. Om de ontwapenende naaktheid, de doorzichtige rookgordijnen. Rob Vlastuin kwam die eer donderdag toe bij BorderKitchen*).
Hannah Buenting, Robbert Welagen, Laura Broekhuysen. Ik ken hun proza nog niet, hun stokpaardjes, hun beeldspraak. De fragmenten die zij voorlezen, tonen drie uiteenlopende stijlen. Hannah leest in het begin vooral netjes voor. Zij moet dan ook het spits afbijten, het publiek aftasten. Terwijl zij leest, strijkt zij telkens ritmisch een pluk kort blond haar achter haar oor, alsof het deel uitmaakt van de interpunctie. Onwillekeurig zoek ik naar trotse ouders in het publiek. Misschien omdat zij als puber al bekend w
Ook interessant
Emma Zuiderveen door LINDA geïnterviewd over debuutroman ‘De rest is naakt’
Dinsdag 1 april verscheen bij uitgeverij Prometheus de debuutroman De rest is naakt van Emma Zuiderveen. In haar roman onderzoekt Zuiderveen wat er kan gebeuren als je weigert je verdriet…
Lees verder >‘ReinAard’ van Tom Lanoye ontvangt lovende recensies
Vorige week verscheen ReinAard, een fantastische moderne hervertelling van Van den vos Reynaerde door Tom Lanoye. De pers reageerde enthousiast op deze langverwachte publicatie en inmiddels verschenen er al tal…
Lees verder >Nieuwe thriller ‘Het huis met de palm’ van Esther Verhoef verschenen
Vandaag is de langverwachte thriller Het huis met de palm van Esther Verhoef verschenen. Dit nagelbijtend spannende verhaal speelt zich af in mondain Amsterdam-Zuid, een vervallen Frans jachtslot en zonovergoten…
Lees verder >‘Zwarte september’ van Sandro Veronesi besproken in de Volkskrant en **** in De Standaard
Zwarte september, de nieuwe roman van Sandro Veronesi, verscheen op vrijdag 7 maart. De roman neemt je mee naar het Italië in de zomer van Vorige week werd Zwarte…
Lees verder >De verschijning van ‘Uit eten in Amsterdam’ van Maarten Hell &#; Charlotte Kleyn
Bij dit nummer
‘Het geluk mengt altijd met pijn, al is het maar een zachte wegtrekkende pijn,’ constateerde Esther Gerritsen eerder dit jaar in haar column in de VPRO Gids. Dat geldt voor de personages in haar romans, maar misschien ook voor de schrijfster zelf, wier gezicht de nieuwe Nederlandse boekenbon siert. Tijdens het eerste gesprek citeerde ze ineens hele strofes uit Leonard Cohens nummer ‘Tower of Song’. ‘Een tekst over het kunstenaarschap als gevangenis,’ zei ze: ‘“I said to Hank Williams: how lonely does it get/ But Hank Williams hasn’t answered yet_.”’ Ook in de humor en zelfspot van Cohens song zal Esther Gerritsen zich herkennen. Net als hij mag zij zeggen: ‘I was born this way, I had no choice/ Born with the gift of a golden voice._’
Het eerste gesprek met Esther Gerritsen vindt op haar verzoek niet in haar werkkamer plaats, maar in een Amsterdamse bar. Ik begin ermee de opzet van deze interviewserie toe te lichten en beschrijf uitvoerig het voorbeeld van The Paris Review met de prachtige interviewserie How to Write. Ik bedenk ingewikkelde metaforen om uit te leggen dat het een interview moet zijn over het schrijfproces – niet over het wat, maar over het hoe. Dat had ik bij het eerste interview in deze serie ook gedaan met Peter Terrin, die aandachtig
Rake missers
In dit nummer van De Gids begroeten we een aantal veranderingen. In de eerste plaats kunnen we met genoegen melden dat de Gids-gelederen versterkt zijn met twee nieuwe redacteuren: Adriaan van Veldhuizen en Niña Weijers. Over de achtergrond van beiden kunt u meer vinden op onze website:
Ten tweede vindt in dit nummer de aftrap plaats van een nieuwe serie interviews, waarin schrijvers worden geportretteerd − in woord door Pieter van den Blink, in beeld door Koos Breukel. Het zal niet primair gaan om biografische interviews waarin de doopceel van de schrijver nog eens wordt gelicht, maar om gesprekken waarin de ambachtelijke kanten van het schrijverschap centraal staan. Peter Terrin is als eerste aan de beurt. Met deze serie, die uiteraard schatplichtig is aan de fameuze interviewreeks van The Paris Review, hopen we u een aantal keren per jaargang op een mooi schrijversinterview te kunnen trakteren. Deel 2 volgt in oktober.
Het Terrin-interview maakt tevens deel uit van een klein dossier dat is gewijd aan schrijvers. Daarin laat Piet Gerbrandy zijn licht schijnen over Gerard Reves brievenboeken Op Weg Naar Het Einde en Nader Tot U. Ook in Gerbrandy’s essay geen biografisch gewroet, maar een overtuigend pleidooi om deze prozateksten van Reve als psalmen