Hoe heet de biograaf van herman brood puzzel
Bart Chabot: ‘Voor mijn gevoel kom ik net een beetje op gang’
Hij kwam een uur geleden onder de douche vandaan, de haren nog nat, en pats-boem was ie daar, de eerste zin van zijn volgende roman. “Ik was bezig me om te kleden om fris en fruitig hier naartoe te komen,” zegt Bart Chabot (68) aan een tafeltje in het Carlton Ambassador Hotel in Den Haag. “En toen was ie er. Ik dacht: onthou, onthou, onthou. Snel pen en papier gezocht, opgeschreven. Wil je hem horen?”
Hij wacht het antwoord niet af. “Overeenkomstig mijn uitdrukkelijke wens werd ik begraven in Roumont, een gehucht in de Belgische Ardennen. Daar was ik overigens zelf niet bij – kómma – al was ik er natuurlijk zelf wel bij.” Hij lacht. “De geoefende lezer weet: we zijn op bekend terrein!”
Dat bekende terrein is zijn laatste rustplaats, want Chabot is al een tijdje druk met zijn dood bezig. Ook in Engelenhaar, zijn nieuwe autobiografische roman, overziet de schrijver zijn bestaan aan gene zijde van het graf. Met een grijns: “In het boek dat ik nu aan het schrijven ben, komen we die kist in Roumont weer uit, want het verhaal is nog lang niet klaar.”
Ik heb het even opgezocht, Roumont. Het ligt bij Bastenaken. Waarom ligt u helemaal daar?
“Nou, de streek, de Ardennen vind ik heel prettig. Vooral in de herfst en w
Krantenbank Zeeland
‘Mijn jeugd werd een slagveld. Ik dwarrelde in stukjes en stukken uit elkaar’
Het moet een zaterdagochtend in het jaar zijn geweest dat Bart Chabot zijn moeder weer ziet, voor het eerst in ruim twintig jaar, ter hoogte van een vitrine met zuivelproducten. Het is al druk in Albert Heijn.
Zijn moeder maakt een scène.
‘Dat is de oudste. En hij zorgt ervoor dat ik mijn kleinkinderen niet te zien krijg. Hoe vind je zoiets? Ja, hij staat overal in, in de bladen, en verschijnt te pas en te onpas op de televisie, maar dát weet niemand van hem. Zijn eigen vader en moeder zó behandelen Hij zou zich moeten doodschamen.’
(Uit Mijn vaders hand)
Elf jaar later, aan de cafeïnevrije cappuccino, in Bodega De Posthoorn aan het Haagse Lange Voorhout, peutert Bart Chabot aan het montuur van zijn bril. ‘Allebei mijn ouders zijn inmiddels dood, dus ik vind dat ik in mijn recht sta om over mijn jeugd te schrijven. Maar ik heb ook hun kant willen belichten. De verwijten die zij míj maakten. Dat mijn moeder haar vier kleinzonen nooit heeft gekend, is de consequentie van de keuze die ik heb gemaakt. En ik begrijp best dat ze dat pijnlijk vond.’
Jullie komen elkaar daarna nog eens tegen, bij de apotheek, en ze vraagt of je jouw zwaar dementerende vader wilt opzoeken, al is het maar een kwartie
'Wild Romance', de onsterfelijke Herman Brood vereeuwigd
BRUSSEL l Herman Brood, door partner en punkster Nina Hagen ooit omschreven als 'de enige echte verpersoonlijking van rock-'n-roll', is uiteraard nog lang niet vergeten. Sterker nog, voorgaande zin, daar ben ik van overtuigd, zal over pakweg vijftig jaar nog even geldig zijn als vandaag.
Ook de film Wild Romance, die woensdag aanstaande in roulatie gaat, zal dan nog bestaan en door sommigen worden bekeken. Niet omdat het een meesterwerk is dat zijn weerga niet kent, maar omdat hij nu eenmaal over Herman Brood gaat.
Wild Romance is een biopic die, net als bijvoorbeeld Walk the Line, geen volledig leven of een ganse carrière reconstrueert, maar ervoor kiest een welomlijnde periode te verbeelden, in dit geval de jaren tot En was Walk the Line in de eerste plaats een liefdeshistorie, met name die tussen Johnny Cash en June Carter, Wild Romance is vooral een verhaal over verbondenheid en vriendschap.
In het begin van de film, bij monde van acteur Marcel Hensema, vertelt Koos van Dijk, die een kwarteeuw lang de manager annex spitsbroeder van Brood is geweest, hoe ontredderd hij was door het bericht van Hermans salto mortale. Toch, dat Herman had verkozen de roman van zijn leven te sluiten: het bracht op zich niet
Eindelijk is hij er, de Herman Broodsteeg in Zwolle
Wie wilde weten wat Brood uitspookte in de Fuchsiastraat waar hij net na de Tweede Wereldoorlog werd geboren in een arbeidersgezin, kon een speciale wandeling door de stad volgen, of zelfs een steproute nemen. Maar een straat? Daar moest de gemeente een tijd over nadenken; Brood maakte bijna achttien jaar geleden een eind aan zijn leven in Amsterdam. En wat misschien ook meespeelde: Brood nooit zo positief over zijn geboortestad was. “Ik kom uut Zwolle. Vette pech”, mocht hij graag zeggen.
De meeste roem zou Brood vergaren in Amsterdam
Maar Zwolle was de beroerdste niet en dit jaar mochten lezers van de lokale krant De Stentor zeggen welke straat zij zouden vernoemen naar hun beroemde plaatsgenoot. Zij wezen een steeg aan die loopt langs het gebouw dat destijds Broods middelbare school was.
Felle schilderijen
Een schooltijd die, hoe kan het ook anders, geen groot academisch succes was en die hij afsloot met een verhuizing naar de Kunstacademie in Arnhem. Daar zou hij toetsenist worden in de bluesband Cuby and the Blizards, het startpunt voor zijn eigen muzikale loopbaan. Met de band trad hij regelmatig op in Assen, en deze gemeente was een stuk voortvarender met zijn eigen ‘Herman Broodstraat’.
De meeste roem zou Br