Biografie welmoed vlieger

Marijke Roukens De ware Jacob

een ontdekkingsreis door Nederlands-Indië, Australië en Nederland in geheime brieven van een KNIL-vlieger en zijn vrouw,

Persoonlijke geschiedenis van een KNIL-vlieger en zijn geliefde in voormalig Nederlands-Indië, opgetekend door hun dochter aan de hand van driehonderdvijftig nagelaten brieven die het paar elkaar schreef in de periode rond en na de Tweede Wereldoorlog. Met zwart-witfoto’s.

Non-fictie

Nederlands | pagina&#;s | [Marijke Roukens], [&#;s-Hertogenbosch] |

Gedrukt boek

Welmoed Vlieger (28 juli) is een Nederlandse voormalig columnist van het Nederlandse dagblad Trouw.

Biografie[bewerken]

Persoonlijke levensloop[bewerken]

Ze werd geboren in een oude pastorie in het Twentse Denekamp. Na verloop van tijd verhuisde ze naar Amsterdam. Ze studeerde aan de Universiteit van Amsterdam en behaalde de masters Wetenschap van Godsdienst & Levensbeschouwing en Wijsbegeerte. Vervolgens werkte ze als docent filosofie aan de Hogeschool Utrecht.

Columnist Trouw[bewerken]

Van tot september was ze columnist bij het dagblad Trouw. Ze schreef columns voor de pagina's Religie & Filosofie.

Samenwerking met Pieter Omtzigt[bewerken]

Ze werkte in mee aan het boek van Tweede KamerlidPieter Omtzigt, Een Nieuw Sociaal Contract. Toen Omtzigt zich afsplitste van de CDA-fractie en verder ging als een eenmansfractie werd Vlieger zijn ambtelijk secretaris en beleidsmedewerker. Vlieger stopte toen als columnist bij Trouw.

Dit artikel "Welmoed Vlieger" is uit Wikipedia. De lijst van zijn auteurs is te zien in zijn historische &#; en/of op de pagina Edithistory:Welmoed Vlieger.

De ander vraagt om eerbied, zodat hij kan oplichten

Neem de biografie van Joseph Frank over Dostojevski. Wat een onwaarschijnlijk bewogen leven had die man. Het is nauwelijks in één leven te proppen. De beschermde opvoeding thuis, de rauwe werkelijkheid van een militaire scholing, politiek activisme via genootschappen die tegen radicalisme aanschuren omdat het lijfeigenschap van de boeren - een vorm van slavernij dus - je zo gruwelijk tegenstaat. 

Dan de beschuldiging van politiek hoogverraad, eindeloze verhoren in de beruchte St. Paul-gevangenis resulterend in de doodstraf. Een straf die de tsaar vervolgens weer herroept terwijl je geblinddoekt op het schavot staat. Vervolgens een langdurige Siberische gevangenschap: als fijnbesnaarde ziel tussen zware criminelen en wat de samenleving als uitschot terzijde heeft geschoven. Weer op vrije voeten, zware epilepsie, een mislukt huwelijk, schulden die je afkoopt door je schrijversrechten te verpanden en daardoor altijd tegen de klok in moeten schrijven. Een goed tweede huwelijk, maar dolen door Europa met een zware gokverslaving, geliefde kinderen die sterven, vijanden in de literaire wereld, een zwakke gezondheid en de dood. En tussen en bij dit alles: een zich telkens verdiepend geloof in de schoonheid van Christus.

Het boek

Topambtenaar Boereboom uit de toeslagenaffaire keert gewoon weer terug

Afgelopen week is zo’n week die niet snel uit het collectief geheugen verdwijnen zal. Een die begon met de val van Kaboel en de pijnlijk trage reactie daarop van het kabinet, dat vóór het zomerreces al aan de Kamer had beloofd de Afghaanse tolken die werkzaam voor Nederland waren geweest in veiligheid te brengen. Daarna de debatten, het eindeloze gedraai en gegoochel met woorden om maar niet de eigen incompetentie in de ogen te hoeven zien. Soms vraag je je af: zou falen niet passen in het zelfbeeld en vooral het gestileerde zelfontwerp van succes en stijgende carrièreladders?

Het was ook de week waarin de ministerraad instemde met het voorstel van demissionair minister Ollongren om Marcelis Boereboom aan te stellen als secretaris-generaal bij het ministerie van volksgezondheid, welzijn en sport. Een instemming die nogal wat vraagtekens oproept daar Boereboom één van de ambtelijke hoofdrolspelers was in de toeslagenaffaire, waarin tienduizenden mensen vermorzeld raakten in de raderen van de Belastingdienst. Vele gedupeerden wachten nog altijd op compensatie en worstelen met de psychische en financiële nasleep van het schandaal.

Ik vraag me dan toch af: welke boodschap geef je met Boerebooms benoeming af

Hoe Pieter Omtzigt in een paar maanden tijd een politieke partij uit de grond stampte

Het moment dat Pieter Omtzigt zich realiseert ‘nu moeten we écht vol aan de bak’ is vrijdagavond 7 juli rond uur. Het is het moment dat Mark Rutte aankondigt dat zijn vierde kabinet is gevallen. Tot dan toe heeft Omtzigt (49) het definitieve besluit om een eigen partij te beginnen telkens voor zich uit geschoven. Ná de zomer zou hij de knoop doorhakken, als hij zijn hoofd heeft leeggemaakt en thuis met zijn vrouw Ayfer heeft gesproken. Door de onverwachte kabinetsval verandert alles.

Diezelfde vrijdagavond heeft hij telefonisch contact met een paar leden van zijn kernteam, oftewel zijn politieke vrienden: Nicolien van Vroonhoven, Welmoed Vlieger, Maartje Stahlie, Matthijs Punter en Hein Pieper – over wie later meer. Eerst blazen ze stoom af: wat is hier in hemelsnaam gebeurd? Later, in het weekend, wordt uitgesproken: het is nu of nooit.

Over de auteur
Natalie Righton is politiek verslaggever van de Volkskrant. Zij schrijft sinds over de Nederlandse politiek. Daarvoor was zij correspondent in Afghanistan. Righton won meerdere journalistieke prijzen.

Maandagochtend 10 juli rond uur wordt dat gevoel nog sterker. Op dat tijdstip zendt Mark Rutte nóg een kleine schokgolf door Nederland,