Averroes
Doneren
Een oude Joodse traditie stelt dat men met kinderen die net naar school gaan als eerste studiemateriaal het boek Wajikra moet worden behandel. Het gaat dan over kinderen van vijf jaar zoals de Misjna in Pirké Avot (Spreuken der Vaderen) stelt: "bij vijf jaar – voor Mikra", waarmee de Tora wordt bedoelt.
Dit is een gewoonte die in de (Asjkenazische) strenge orthodoxie (charediem) tot enkele decennia geleden nog zo werd gehanteerd. En misschien gebeurt het nog steeds zo in die kringen. In ieder geval vind je op Internet nog steeds aandacht voor deze minhag, bijvoorbeeld op de site Hidabroot, die een gemengde signatuur heeft met onder andere invloeden van Sefardisch-Oriëntaalse spiritualiteit en chassidisme.
Verschillende redenen worden gegeven voor deze keuze. Al in de Midrasj Rabbah op Wajikra (), die niet later dan de vroege Middeleeuwen tot stand is gekomen, is te lezen: "Rabbi Asi vraagt: waarom beginnen we met jonge kinderen met Wajikra (Torat Kohaniem) en niet met Berésjiet? Maar omdat de jonge kinderen rein zijn en de offers ook rein zijn – laat de reinen komen en zich met de reine zaken (= de offers) bezighouden." Anderen wijzen op de laatste letter van het eerste woord uit het boek Wajikra, namelijk ‘wajikra’, dat in de Tora volgens
_Gerelateerde artikelen
1 maart Wel middeleeuws, maar niet christelijk
Het is erg frappant dat geschiedverhalen over de middeleeuwse filosofie enkel christelijke denkers ophemelen, terwijl islamitische en joodse ideeën achterwege gelaten worden.
In kondigde Cambridge University Press aan dat er een nieuwe, driedelige reeks zou verschijnen: The Cambridge Translations of Medieval Philosophical Texts. Het eerste deel in die reeks, onder redactie van Norman Kretzmann en Eleonore Stump en gewijd aan logica en taalfilosofie, bevatte vijftien middeleeuwse teksten, waarvan vijftien geschreven waren door christelijke auteurs. Het tweede deel, dat inzoomde op ethiek en politieke filosofie, kwam uit in Zeventien van de zeventien teksten in het boek, onder redactie van Arthur S. McGrade, John Kilcullen en Matthew Kempshall, waren geschreven door christelijke auteurs. Laatmiddeleeuwse joodse of islamitische teksten over ethiek of politiek? Niet in onze leerschool.
In verscheen het derde deel in de reeks, geredigeerd door Robert Pasnau en gewijd aan de geest en aan kennis. Het boek bevatte twaalf teksten, waarvan er twaalf christelijk waren. Geen islamitische of joodse bronnen haalden de selectie.
Door het succes van de eerste drie delen besloot Cambridge University Press om i
Maimonides
Sherwin B. Nuland
Non-fictie
Mozes Maimonides was een universeel genie: een vooraanstaand arts in dienst van een sultan, een briljante Thorageleerde en een progressieve filosoof wiens grootste werk The Guide for the Perplexed de wetenschappelijke kennis en het geloof in God met elkaar probeerde te verzoenen. Hij was een jood die in een islamitische wereld leefde, een rationalist in tijden van bijgeloof. Achthonderd jaar na zijn dood wordt nog steeds een levendige discussie gevoerd over zijn ideeën over God, het geloof, het leven na de dood en de Messias. Zijn leven als arts inspireert en de raadselen rond zijn karakter fascineren tot op heden. Sherwin B. Nuland schrijft met de analytische en precieze blik van een chirurg en de stijl van een begenadigd schrijver over deze grootste rabbi, meest intrigerende joodse filosoof en meest geëerde joodse dokter. Zijn portret van Maimonides maakt diens leven, tijd en gedachten eindelijk toegankelijk voor een groot publiek.
Sherwin B. Nuland is auteur van onder andere Hoe wij oud worden en Hoe wij doodgaan. Voor dit laatste boek kreeg hij de National Book Award en het stond 34 weken in de bestsellerlijst van The New York Times. Hij schrijft voor The New Yorker, The New Republic, The New York Times, Time e
Zijn vader heeft hem als deskundige zowel op gebied van de fundamentele Joodse literatuur als op de Joodse filosoof gevormd. Hierdoor worstelde hij met geestelijke waarden die hij in evenwicht en harmonie wilde brengen. Daarnaast bestudeerde hij natuurwetenschappen, geneeskunde en vergelijkbare wijsbegeerte. Binnen de wijsbegeerte was hij geïnteresseerd in Aristoteles, met de vermelding dat hij zich van een aantal leringen van Aristoteles distantieerde. Volgens sommigen onderhield hij contact met Averroës, een vrijzinnige islamitische filosoof.
Toen Maimonides een jaar of 13/14 jaar was, vluchtte zijn gezin uit Córdova (Spanje), omdat de Almohaden – een Moors-Spaanse dynastie opgericht door Mohammed ibn Toemart () – een geloofszuivering doorvoerden. De Almohaden verwoestten synagogen en niet-moslims werden gedwongen zich te bekeren tot de Islam. De tien jaar hierna zwierf het gezin van Maimonides van stad tot stad. Zo kwamen zij in Fez (Marokko) terec
Tot onze verbazing wist Luc Vereertbrugghen (alias Lucas Cathérine) recent het kwaliteitsblad De Leeswolf te infiltreren en een recensie over het boek Maimonides, een biografie van Sherwin Nuland om te toveren tot een pamflet dat alles te maken heeft met zijn eigen agenda en omgekeerd evenredig niets met het boek dat hij voorwendt te bespreken. In werkelijkheid exposeert de bedriegelijke recensent zijn obessies met betrekking tot het Jodendom.
De Leeswolf is een maandelijks boekentijdschrift voor een kritisch publiek. Met een waaier van artikels, recensies, auteursportretten en thematische stukken biedt het een goed gestoffeerd zicht op wat er beweegt op het vlak van het geschreven woord. En het moet gezegd, het tijdschrift heeft klasse en fungeert vooral als vakblad voor bibliothecarissen.
En dat terwijl de auteur Sherwin B. Nuland over deze grootse rabbi, meest intrigerende Joodse filosoof en meest geëerde Joodse dokter aller tijden schrijft met de bedoeling diens leven, tijd en gedachten eindelijk toegankelijk te maken voor een groot publiek. Belangrijk, want achthonderd jaar na zijn dood wordt nog steeds een levendige discussie gevoerd over zijn ideeën over God, het geloof, het leven na de dood en de Messias.
Vereertbrugghen begint al met het insinueren van een a